ភ្លេងពិណពាទ្យមិនមែនភ្លេងសៀមទេ

ភ្លេងពិណពាទ្យមិនមែនភ្លេងសៀមទេ

ស្គរធំក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យរយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកហើយ ដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានឮផ្ទាល់នឹងត្រចៀកពីមជ្ឈដ្ឋានខ្លះថាភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងសៀម ហើយគេនាំគ្នានិយាយយ៉ាងរអិលមាត់ថាភ្លេងសៀមៗតែម្ដងដោយគ្មានពិចារណា ។ តាមពិតភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងរបស់ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដដែលយើងគួតែឈប់ហៅថាភ្លេងសៀមចាប់ពីពេលនេះតទៅ។​ភ្លេងពិណពាទ្យចែកចេញជាពីរប្រភេទគឺតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូច (មានគ្នាចំនួន ៥នាក់)និងតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ(មានគ្នាចំនួន ១១ នាក់)។ តាមការស្រាវជ្រាវនៅតាមសិលាចារឹកជាអក្សរសំស្ក្រឹតមានពាក្យថា វាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី និងពាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី។​ពាក្យនេះមានន័យថាជាវង់តន្ត្រីមួយដែលមានឧបករណ៍៥មុខ។ដូច្នេះគេបានសន្មតថាជាវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចដែលមានគ្នា ចំនួន ៥ នាក់ ជាអ្នកសម្ដែងជាមួយនឹងឧបករណ៍តន្ត្រីរួមមាន ១/ ស្គរធំពីរ, ២/ សំភោរ, ៣/ ស្រឡៃ, ៤/ រនាតឯក, ៥/ គង់វង់ធំ (មានផ្លែ ១៦ ឬ ១៧)។លេងភ្លេងពិណពាទ្យបន់ស្រន់ វង់ភ្លេងនេះត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាសំខាន់សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិ, ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា, កំដរក្នុងវង់របាំបុរាណ, ល្ខោនបុរាណ, ពិធីបួងសួងសំពះគ្រូធំ-តូច ឬកំដរក្នុងពិធីបុណ្យសព តាំងពីសម័យនោះមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ ដោយគេបានសន្និដ្ឋានថា មានដើមកំណើតបន្ទាប់ពីវង់តន្ត្រីស្គរយោល ឬខ្លងឆ្នាក់ដែលបានកើតឡើងនៅសតវត្សរ៍ទី ២ និងសតវត្សរ៍ទី៣ នៃគ្រិស្តសករាជ ។ ចំណេរក្រោយមកពោលគឺ បន្ទាប់ពីសតវត្សរ៍ទី ៣ អ្នកឯកទេសខាងជាតិពន្ធុតន្ត្រីវិទ្យាគេមានទេពកោសល្យធ្វើការស្រាវជ្រាវនូវប្រព័ន្ធនៃសំនៀង និងប្រព័ន្ធនៃឧបករណ៍តន្ត្រីដែលមានពាក់ព័ន្ធធ្វើឲ្យថាមពលនៃ សំនៀងតន្ត្រីមានសុក្រិតភាពពេញលេញ។រនាតធុង (រូបមុខ) គង (រូបក្រោយ) គេរកឃើញនិងកែច្នៃបង្កើតបាននូវឧបករណ៍ គោះដំមួយចំនួនទៀត ដូចជាឧបករណ៍រនាតធុង,រនាតដែក,រនាតថោងធុងគងវង់តូច(មានផ្លែ ១៦ ដូចគងវង់ធំដែរ)និងស្រឡៃតូចឬស្រឡៃណក ។ ឧបករណ៍ដែលរកឃើញក្រោយទាំងប៉ុន្មាននេះ គេបានបញ្ចូលទៅក្នុងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចបន្ថែមទៀត ធ្វើឲ្យសំនៀងដើមកាន់តែមានសុក្រិតភាពស្វាហាប់ ពីរោះរណ្ដំលើសពីសំនៀងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យពីមុន ដោយឲ្យឈ្មោះថា : ” វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ ” មានគ្នាចំនួន ១១ នាក់ ជាអ្នកសម្ដែង និងឧបករណ៍១/ ស្គរធំពីរ, ២/ សំភោរ, ៣/ រនាតឯក, ៤/ រនាតធុង, ៥/ រនាតដែក, ៦/ រនាតថោងធុង, ៧/ គងវង់ធំ, ៨/ គងវង់តូច, ៩/ ស្រឡៃធំ, ១០/ ស្រឡៃតូច និង ១១/ សវឹង ។ ជំនាន់ក្រោយកំពង់ហាត់ភ្លេងពិណពាទ្យ វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំនេះនៅពេលប្រគំម្ដងៗឮសូរសំនៀងខ្លាំងស្រួយពីរោះរណ្ដំប្រកបដោយឯកទេស និងទេពកោសល្យខ្ពស់នៃអ្នកនិពន្ធជំនាន់ដើម។ក្នុងបទភ្លេងនីមួយៗមានលក្ខណៈស្វាហាប់គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពីចង្វាក់និងសាច់បទ ។ តួនាទីរបស់វង់តន្ត្រីនេះពីជំនាន់ដើមមានភារកិច្ច : ១/សម្រាប់ប្រគំអបអរសាទរទទួលក្បួនទ័ព ដែលត្រឡប់ចូលព្រះនគរវិញក្រោយពីបានច្បាំងរួចហើយទទួលបានជ័យជំនះ។ ២/សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិទ្វារទសមាស, ព្រះរាជពិធីបួងសួង, ព្រះរាជពិធីតាំងតុ, ព្រះរាជពិធីអុំទូក, អកអំបុក, សំពះព្រះខែ, ព្រះរាជពិធីចុះផែ និងព្រះរាជពិធីច្រត់ព្រះនង្គ័ល ៘ ៣/ខាងផ្នែកប្រណៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាគឺ:ប្រគំកំដរពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ,បុណ្យកឋិន,បុណ្យផ្កា,បុណ្យបញ្ចុះសីមា,ស្រង់ព្រះនិងកំដរបុណ្យខ្មោច ៘ ៤/សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយរបាំបុរាណដូចជា:របាំជូនពរ,របាំទេពមនោរម្យ,របាំអប្សរា, របាំមនីមេខលា, របាំសុវណ្ណមច្ឆា ៘ ៥/សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយល្ខោនបុរាណដូចជា : ល្ខោនខោល, ល្ខោនស្រមោលស្បែកធំ, ស្បែកតូច, អាយ៉ង, ល្ខោនពាក់មុខ និងល្ខោនបុរាណរឿងរាមកេរ្តិ៍ជាដើម ៘ ជួនកាលវង់ភ្លេងនេះអាចចូលរួមប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យឡើងអ្នកតា, បួងសួង, បន់ស្រន់សូមឲ្យប្រទេសយើងបានសុខសន្តិភាព មានទឹកភ្លៀងបង្អុរចុះបរិបូណ៌ឲ្យប្រជាកសិករប្រកបរបរកសិកម្មផ្សេងៗ បានផល្លានុផលពេញលេញ ជីវភាពធូរធារសម្បូរសប្បាយ កុំឲ្យមានរោគាពាធិជំងឺតង្កាត់អ្វីឡើយ ។ មុខងារចាំបាច់បំផុតរបស់វង់តន្ត្រីនេះ គឺផ្សារភ្ជាប់នឹងពិធីសំពះព្រះគ្រូតូច និងគ្រូធំ ។ បន្ថែមលើការបង្ហាញខាងលើនេះ នៅមានភស្តុតាងរូបចម្លាក់សិលាចារឹកតាមផែនប្រាសាទបុរាណរបស់ខ្មែរ យើង ជាសក្ខីភាពបញ្ជាក់យ៉ាងជាក់ស្ដែងដែលនោះជាសម្បត្តិវប្បធម៌ជាតិ ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដតំណាងឲ្យស្នាដៃ និងទេពកោសល្យរបស់បុព្វបុរសយើង ដែលបានប្រតិស្ឋានទុកឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយៗបានឃើញច្បាស់គ្រប់ៗគ្នា ។ ជាការចាំបាច់សូមបងប្អូនហៅថា: ” ភ្លេងពិណពាទ្យ ” វិញទើបត្រឹមត្រូវ គឺមិនមែនភ្លេងសៀមទេ ភ្លេងពិណពាទ្យមិនមែនជាភ្លេងសៀមទេ ស្គរធំក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ រយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកហើយ ដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានឮផ្ទាល់នឹងត្រចៀកពីមជ្ឈដ្ឋានខ្លះថា ភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងសៀម ហើយគេនាំគ្នានិយាយយ៉ាងរអិលមាត់ថា ភ្លេងសៀមៗតែម្ដងដោយគ្មានពិចារណា ។ តាមពិតភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងរបស់ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដដែលយើងគួតែឈប់ហៅថា ភ្លេងសៀមចាប់ពីពេលនេះតទៅ ។ ភ្លេងពិណពាទ្យចែកចេញជាពីរប្រភេទ គឺតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូច (មានគ្នាចំនួន ៥ នាក់) និងតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ (មានគ្នាចំនួន ១១ នាក់) ។ តាមការស្រាវជ្រាវនៅតាមសិលាចារឹកជាអក្សរសំស្ក្រឹតមានពាក្យថា វាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី និងពាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី ។ ពាក្យនេះមានន័យថា ជាវង់តន្ត្រីមួយដែលមានឧបករណ៍ ៥ មុខ ។ ដូច្នេះគេបានសន្មតថាជាវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចដែលមានគ្នា ចំនួន ៥ នាក់ ជាអ្នកសម្ដែងជាមួយនឹងឧបករណ៍តន្ត្រីរួមមាន ១/ ស្គរធំពីរ, ២/ សំភោរ, ៣/ ស្រឡៃ, ៤/ រនាតឯក, ៥/ គង់វង់ធំ (មានផ្លែ ១៦ ឬ ១៧) ។ លេងភ្លេងពិណពាទ្យបន់ស្រន់ វង់ភ្លេងនេះត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាសំខាន់សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុង ពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិ, ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា, កំដរក្នុងវង់របាំបុរាណ, ល្ខោនបុរាណ, ពិធីបួងសួងសំពះគ្រូធំ-តូច ឬកំដរក្នុងពិធីបុណ្យសព តាំងពីសម័យនោះមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ ដោយគេបានសន្និដ្ឋានថា មានដើមកំណើតបន្ទាប់ពីវង់តន្ត្រីស្គរយោល ឬខ្លងឆ្នាក់ដែលបានកើតឡើងនៅសតវត្សរ៍ទី ២ និងសតវត្សរ៍ទី ៣ នៃគ្រិស្តសករាជ ។ ចំណេរក្រោយមកពោលគឺ បន្ទាប់ពីសតវត្សរ៍ទី ៣ អ្នកឯកទេសខាងជាតិពន្ធុតន្ត្រីវិទ្យា គេមានទេពកោសល្យធ្វើការស្រាវជ្រាវនូវប្រព័ន្ធនៃសំនៀង និងប្រព័ន្ធនៃឧបករណ៍តន្ត្រីដែលមានពាក់ព័ន្ធធ្វើឲ្យថាមពលនៃ សំនៀងតន្ត្រីមានសុក្រិតភាពពេញលេញ ។ រនាតធុង (រូបមុខ) គង (រូបក្រោយ) គេរកឃើញនិងកែច្នៃបង្កើតបាននូវឧបករណ៍គោះដំមួយចំនួនទៀតដូចជាឧបករណ៍រនាតធុង,រនាតដែក,រនាតថោងធុងគងវង់តូច(មានផ្លែ ១៦ ដូចគងវង់ធំដែរ)និងស្រឡៃតូចឬ ស្រឡៃណក ។ ឧបករណ៍ដែលរកឃើញក្រោយទាំងប៉ុន្មាននេះ គេបានបញ្ចូលទៅក្នុងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចបន្ថែមទៀត ធ្វើឲ្យសំនៀងដើមកាន់តែមានសុក្រិតភាពស្វាហាប់ ពីរោះរណ្ដំលើសពីសំនៀងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យពីមុន ដោយឲ្យឈ្មោះថា : ” វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ”មានគ្នាចំនួន១១នាក់ជាអ្នកសម្ដែងនិងឧបករណ៍១/ស្គរធំពីរ,២/សំភោរ,៣/ រនាតឯក, ៤/ រនាតធុង,៥/រនាតដែក,៦/រនាតថោងធុង,៧/គងវង់ធំ,៨/គងវង់តូច, ៩/ ស្រឡៃធំ, ១០/ ស្រឡៃតូច និង ១១/ សវឹង។ ជំនាន់ក្រោយកំពង់ហាត់ភ្លេងពិណពាទ្យ វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំនេះនៅពេលប្រគំម្ដងៗឮសូរសំនៀងខ្លាំង ស្រួយពីរោះរណ្ដំប្រកបដោយឯកទេស និងទេពកោសល្យខ្ពស់នៃអ្នកនិពន្ធជំនាន់ដើម ។ ក្នុងបទភ្លេងនីមួយៗមានលក្ខណៈស្វាហាប់គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពីចង្វាក់ និងសាច់បទ ។ តួនាទីរបស់វង់តន្ត្រីនេះពីជំនាន់ដើមមានភារកិច្ច : ១/សម្រាប់ប្រគំអបអរសាទរទទួលក្បួនទ័ព ដែលត្រឡប់ចូលព្រះនគរវិញ ក្រោយពីបានច្បាំង រួចហើយទទួលបានជ័យជំនះ ។ ២/ សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិទ្វារទសមាស, ព្រះរាជពិធីបួងសួង, ព្រះរាជពិធីតាំងតុ, ព្រះរាជពិធីអុំទូក, អកអំបុក,សំពះព្រះខែ,ព្រះរាជពិធីចុះផែ និងព្រះរាជពិធីច្រត់ព្រះនង្គ័ល ៘ ៣/ ខាងផ្នែកប្រណៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាគឺ : ប្រគំកំដរពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ, បុណ្យកឋិន,បុណ្យផ្កា,បុណ្យបញ្ចុះសីមាស្រង់ព្រះ និងកំដរបុណ្យខ្មោច៘ ៤/ សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយរបាំបុរាណដូចជា : របាំជូនពរ, របាំទេពមនោរម្យ, របាំអប្សរា, របាំមនីមេខលា, របាំសុវណ្ណមច្ឆា ៘ ៥/ សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយល្ខោនបុរាណដូចជា : ល្ខោនខោល, ល្ខោនស្រមោលស្បែកធំ,ស្បែកតូច,អាយ៉ង,ល្ខោនពាក់មុខនិងល្ខោនបុរាណរឿងរាមកេរ្តិ៍ជាដើម៘ជួនកាលវង់ភ្លេងនេះអាចចូលរួមប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យឡើងអ្នកតា, បួងសួង, បន់ស្រន់សូមឲ្យប្រទេសយើងបានសុខសន្តិភាព មានទឹកភ្លៀងបង្អុរចុះបរិបូណ៌ឲ្យប្រជាកសិករប្រកបរបរកសិកម្មផ្សេងៗ បានផល្លានុផលពេញលេញ ជីវភាពធូរធារសម្បូរសប្បាយកុំឲ្យមានរោគាពាធិជំងឺតង្កាត់អ្វីឡើយ។ មុខងារចាំបាច់បំផុតរបស់វង់តន្ត្រីនេះ គឺផ្សារភ្ជាប់នឹងពិធីសំពះព្រះគ្រូតូចនិងគ្រូធំ ។ បន្ថែមលើការបង្ហាញខាងលើនេះ នៅមានភស្តុតាងរូបចម្លាក់សិលាចារឹកតាមផែនប្រាសាទបុរាណរបស់ខ្មែរយើងជាសក្ខីភាពបញ្ជាក់យ៉ាងជាក់ស្ដែងដែលនោះជាសម្បត្តិវប្បធម៌ជាតិ ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដតំណាងឲ្យស្នាដៃ និងទេពកោសល្យរបស់បុព្វបុរសយើង ដែលបានប្រតិស្ឋានទុកឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយៗបានឃើញច្បាស់គ្រប់ៗគ្នា ។ ជាការចាំបាច់សូមបងប្អូនហៅថា:”ភ្លេងពិណពាទ្យ”វិញទើបត្រឹមត្រូវ គឺមិនមែនភ្លេងសៀមទេ vភ្លេងពិណពាទ្យមិនមែនជាភ្លេងសៀមទេ ស្គរធំក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ រយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកហើយដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានឮផ្ទាល់នឹងត្រចៀកពីមជ្ឈដ្ឋានខ្លះថាភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងសៀមហើយគេនាំគ្នានិយាយយ៉ាងរអិលមាត់ថា ភ្លេងសៀមៗតែម្ដងដោយគ្មានពិចារណា។ តាមពិតភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងរបស់ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដដែលយើងគួតែឈប់ហៅថាភ្លេងសៀមចាប់ពីពេលនេះតទៅ ។ ភ្លេងពិណពាទ្យចែកចេញជាពីរប្រភេទ គឺតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូច (មានគ្នាចំនួន ៥ នាក់)និងតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ(មានគ្នាចំនួន១១នាក់)។ តាមការស្រាវជ្រាវនៅតាមសិលាចារឹកជាអក្សរសំស្ក្រឹតមានពាក្យថា វាទ្យភណ្ឌតន្ត្រីនិងពាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី។ពាក្យនេះមានន័យថាជាវង់តន្ត្រីមួយដែលមានឧបករណ៍៥មុខ ។ ដូច្នេះគេបានសន្មតថាជាវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចដែលមានគ្នា ចំនួន ៥ នាក់ ជាអ្នកសម្ដែងជាមួយនឹងឧបករណ៍តន្ត្រីរួមមាន១/ស្គរធំពីរ,២/សំភោរ,៣/ស្រឡៃ,៤/រនាតឯក, ៥/ គង់វង់ធំ (មានផ្លែ ១៦ ឬ ១៧)។ លេងភ្លេងពិណពាទ្យបន់ស្រន់ វង់ភ្លេងនេះត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាសំខាន់សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិ,ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា,កំដរក្នុងវង់របាំបុរាណ,ល្ខោនបុរាណ,ពិធីបួងសួងសំពះគ្រូធំ-តូច ឬកំដរក្នុងពិធីបុណ្យសព តាំងពីសម័យនោះមកទល់សព្វថ្ងៃនេះដោយគេបានសន្និដ្ឋានថាមានដើមកំណើតបន្ទាប់ពីវង់តន្ត្រីស្គរយោលឬខ្លងឆ្នាក់ដែលបានកើតឡើងនៅសតវត្សរ៍ទី ២ និងសតវត្សរ៍ទី៣នៃគ្រិស្តសករាជ ។ ចំណេរក្រោយមកពោលគឺ បន្ទាប់ពីសតវត្សរ៍ទី៣អ្នកឯកទេសខាងជាតិពន្ធុតន្ត្រីវិទ្យាគេមានទេពកោសល្យធ្វើការស្រាវជ្រាវនូវប្រព័ន្ធនៃសំនៀង និងប្រព័ន្ធនៃឧបករណ៍តន្ត្រីដែលមានពាក់ព័ន្ធធ្វើឲ្យថាមពលនៃសំនៀងតន្ត្រីមានសុក្រិតភាពពេញលេញ ។ រនាតធុង(រូបមុខ)គង(រូបក្រោយ) គេរកឃើញនិងកែច្នៃបង្កើតបាននូវឧបករណ៍គោះដំមួយចំនួនទៀតដូចជាឧបករណ៍រនាតធុង,រនាតដែក,រនាតថោងធុងគងវង់តូច(មានផ្លែ១៦ដូចគងវង់ធំដែរ)និងស្រឡៃតូច ឬ ស្រឡៃណក។ឧបករណ៍ដែលរកឃើញក្រោយទាំងប៉ុន្មាននេះ គេបានបញ្ចូលទៅក្នុងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចបន្ថែមទៀត ធ្វើឲ្យសំនៀងដើមកាន់តែមានសុក្រិតភាពស្វាហាប់ ពីរោះរណ្ដំលើសពីសំនៀងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យពីមុន ដោយឲ្យឈ្មោះថា : ” វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ ” មានគ្នាចំនួន ១១ នាក់ ជាអ្នកសម្ដែងនិងឧបករណ៍១/ស្គរធំពីរ,២/សំភោរ, ៣/ រនាតឯក,៤/រនាតធុង,៥/រនាតដែក,៦/រនាតថោងធុង,៧/គងវង់ធំ,៨/គងវង់តូច,៩/ស្រឡៃធំ,១០/ស្រឡៃតូចនិង១១/សវឹង ។ ជំនាន់ក្រោយកំពង់ហាត់ភ្លេងពិណពាទ្យ វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំនេះនៅពេលប្រគំម្ដងៗឮសូរសំនៀងខ្លាំងស្រួយពីរោះរណ្ដំប្រកបដោយឯកទេសនិងទេពកោសល្យខ្ពស់នៃអ្នកនិពន្ធជំនាន់ដើម ។ ក្នុងបទភ្លេងនីមួយៗមានលក្ខណៈស្វាហាប់គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពីចង្វាក់និងសាច់បទ។តួនាទីរបស់វង់តន្ត្រីនេះពីជំនាន់ដើមមានភារកិច្ច : ១/ សម្រាប់ប្រគំអបអរសាទរទទួលក្បួនទ័ព ដែលត្រឡប់ចូលព្រះនគរវិញ ក្រោយពីបានច្បាំង រួចហើយទទួលបានជ័យជំនះ ។ ២/ សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិទ្វារទសមាស, ព្រះរាជពិធីបួងសួង,ព្រះរាជពិធីតាំងតុ,ព្រះរាជពិធីអុំទូក,អកអំបុក,សំពះព្រះខែ,ព្រះរាជពិធីចុះផែ និងព្រះរាជពិធីច្រត់ព្រះនង្គ័ល ៘ ៣/ ខាងផ្នែកប្រណៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាគឺ:ប្រគំកំដរពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ,បុណ្យកឋិន,បុណ្យផ្កា,បុណ្យបញ្ចុះសីមា,ស្រង់ព្រះនិងកំដរបុណ្យខ្មោច៘ ៤/ សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយរបាំបុរាណដូចជា:របាំជូនពរ,របាំទេពមនោរម្យ,របាំអប្សរា,របាំមនីមេខលា,របាំសុវណ្ណមច្ឆា៘ ៥/ សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយល្ខោនបុរាណដូចជា:ល្ខោនខោល,ល្ខោនស្រមោលស្បែកធំ,ស្បែកតូច,អាយ៉ង,ល្ខោនពាក់មុខនិងល្ខោនបុរាណរឿងរាមកេរ្តិ៍ជាដើម៘ ជួនកាលវង់ភ្លេងនេះអាចចូលរួមប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យឡើងអ្នកតា,បួងសួង,បន់ស្រន់សូមឲ្យប្រទេសយើងបានសុខសន្តិភាព មានទឹកភ្លៀងបង្អុរចុះបរិបូណ៌ឲ្យប្រជាកសិករប្រកបរបរកសិកម្មផ្សេងៗបានផល្លានុផលពេញលេញជីវភាពធូរធារសម្បូរសប្បាយកុំឲ្យមានរោគាពាធិជំងឺតង្កាត់អ្វីឡើយ។មុខងារចាំបាច់បំផុតរបស់វង់តន្ត្រីនេះ គឺផ្សារភ្ជាប់នឹងពិធីសំពះព្រះគ្រូតូចនិងគ្រូធំ។ បន្ថែមលើការបង្ហាញខាងលើនេះនៅមានភស្តុតាងរូបចម្លាក់សិលាចារឹកតាមផែនប្រាសាទបុរាណរបស់ខ្មែរ យើង ជាសក្ខីភាពបញ្ជាក់យ៉ាងជាក់ស្ដែងដែលនោះជាសម្បត្តិវប្បធម៌ជាតិខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដតំណាងឲ្យស្នាដៃនិងទេពកោសល្យរបស់បុព្វបុរសយើង ដែលបានប្រតិស្ឋានទុកឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយៗបានឃើញច្បាស់គ្រប់ៗគ្នា។ជាការចាំបាច់សូមបងប្អូនហៅថា:”ភ្លេងពិណពាទ្យ”វិញទើបត្រឹមត្រូវគឺមិនមែនភ្លេងសៀមទេ ភ្លេងពិណពាទ្យមិនមែនជាភ្លេងសៀមទេ ស្គរធំក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ រយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកហើយដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានឮផ្ទាល់នឹងត្រចៀកពីមជ្ឈដ្ឋានខ្លះថាភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងសៀម ហើយគេនាំគ្នានិយាយយ៉ាងរអិលមាត់ថាភ្លេងសៀមៗតែម្ដងដោយគ្មានពិចារណា។ តាមពិតភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងរបស់ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដដែលយើងគួតែឈប់ហៅថាភ្លេងសៀមចាប់ពីពេលនេះតទៅ។ ភ្លេងពិណពាទ្យចែកចេញជាពីរប្រភេទគឺតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូច(មានគ្នាចំនួន៥នាក់និងតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ(មានគ្នាចំនួន១១នាក់) ។ តាមការស្រាវជ្រាវនៅតាមសិលាចារឹកជាអក្សរសំស្ក្រឹតមានពាក្យថាវាទ្យភណ្ឌតន្ត្រីនិងពាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី។ពាក្យនេះមានន័យថាជាវង់តន្ត្រីមួយដែលមានឧបករណ៍៥មុខ។ដូច្នេះគេបានសន្មតថាជាវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចដែលមានគ្នាចំនួន៥នាក់ជាអ្នកសម្ដែងជាមួយនឹងឧបករណ៍តន្ត្រីរួមមាន១/ស្គរធំពីរ,២/សំភោរ,៣/ស្រឡៃ,៤/រនាតឯក,៥/គង់វង់ធំ(មានផ្លែ១៦ឬ១៧) ។ លេងភ្លេងពិណពាទ្យបន់ស្រន់ វង់ភ្លេងនេះត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាសំខាន់សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិ,ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា, គេមានទេពកោសល្យធ្វើការស្រាវជ្រាវនូវប្រព័ន្ធនៃសំនៀងនិងប្រព័ន្ធនៃឧបករណ៍តន្ត្រីដែលមានពាក់ព័ន្ធធ្វើឲ្យថាមពលនៃសំនៀងតន្ត្រីមានសុក្រិតភាពពេញលេញ។ រនាតធុង(រូបមុខ)គង(រូបក្រោយ) គេរកឃើញនិងកែច្នៃបង្កើតបាននូវឧបករណ៍គោះដំមួយចំនួនទៀតដូចជាឧបករណ៍រនាតធុង,រនាតដែក,រនាតថោងធុងគងវង់តូច (មានផ្លែ១៦ដូចគងវង់ធំដែរ)និងស្រឡៃតូចឬស្រឡៃណក។ឧបករណ៍ដែលរកឃើញក្រោយទាំងប៉ុន្មាននេះគេបានបញ្ចូលទៅក្នុងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចបន្ថែមទៀត ធ្វើឲ្យសំនៀងដើមកាន់តែមានសុក្រិតភាពស្វាហាប់ ពីរោះរណ្ដំលើសពីសំនៀងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យពីមុនដោយឲ្យឈ្មោះថា:”វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ”មានគ្នាចំនួន១១នាក់ជាអ្នកសម្ដែងនិងឧបករណ៍១/ស្គរធំពីរ,២/សំភោរ,៣/រនាតឯក,៤/រនាតធុង,៥/រនាតដែក,៦/រនាតថោងធុង,៧/គងវង់ធំ,៨/គងវង់តូច,៩/ស្រឡៃធំ,១០/ស្រឡៃតូចនិង១១/សវឹង ។ ជំនាន់ក្រោយកំពង់ហាត់ភ្លេងពិណពាទ្យ វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំនេះនៅពេលប្រគំម្ដងៗឮសូរសំនៀងខ្លាំងស្រួយពីរោះរណ្ដំប្រកបដោយឯកទេសនិងទេពកោសល្យខ្ពស់នៃអ្នកនិពន្ធជំនាន់ដើម។ក្នុងបទភ្លេងនីមួយៗមានលក្ខណៈស្វាហាប់គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពីចង្វាក់និងសាច់បទ។តួនាទីរបស់វង់តន្ត្រីនេះពីជំនាន់ដើមមានភារកិច្ច : ១/សម្រាប់ប្រគំអបអរសាទរទទួលក្បួនទ័ពដែលត្រឡប់ចូលព្រះនគរវិញក្រោយពីបានច្បាំងរួចហើយទទួលបានជ័យជំនះ ។ ២/សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិទ្វារទសមាស,ព្រះរាជពិធីបួងសួង,ព្រះរាជពិធីតាំងតុ,ព្រះរាជពិធីអុំទូក,អកអំបុក, សំពះព្រះខែ,ព្រះរាជពិធីចុះផែនិងព្រះរាជពិធីច្រត់ព្រះនង្គ័ល៘ ៣/ខាងផ្នែកប្រណៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាគឺ:ប្រគំកំដរពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ,បុណ្យកឋិន,បុណ្យផ្កា,បុណ្យបញ្ចុះសីមា,ស្រង់ព្រះនិងកំដរបុណ្យខ្មោច៘ ៤/សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយរបាំបុរាណដូចជា:របាំជូនពរ,របាំទេពមនោរម្យ,របាំអប្សរា,របាំមនីមេខលា,របាំសុវណ្ណមច្ឆា៘ ៥/សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយល្ខោនបុរាណដូចជា:ល្ខោនខោល,ល្ខោនស្រមោលស្បែកធំ,ស្បែកតូច,អាយ៉ង,ល្ខោនពាក់មុខនិងល្ខោនបុរាណរឿងរាមកេរ្តិ៍ជាដើម៘ ជួនកាលវង់ភ្លេងនេះអាចចូលរួមប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យឡើងអ្នកតា,បួងសួង,បន់ស្រន់សូមឲ្យប្រទេសយើងបានសុខសន្តិភាព មានទឹកភ្លៀងបង្អុរចុះបរិបូណ៌ឲ្យប្រជាកសិករប្រកបរបរកសិកម្មផ្សេងៗបានផល្លានុផលពេញលេញជីវភាពធូរធារសម្បូរសប្បាយកុំឲ្យមានរោគាពាធិជំងឺតង្កាត់អ្វីឡើយ។មុខងារចាំបាច់បំផុតរបស់វង់តន្ត្រីនេះគឺផ្សារភ្ជាប់នឹងពិធីសំពះព្រះគ្រូតូចនិងគ្រូធំ។ បន្ថែមលើការបង្ហាញខាងលើនេះនៅមានភស្តុតាងរូបចម្លាក់សិលាចារឹកតាមផែនប្រាសាទបុរាណរបស់ខ្មែរយើង ជាសក្ខីភាពបញ្ជាក់យ៉ាងជាក់ស្ដែងដែលនោះជាសម្បត្តិវប្បធម៌ជាតិខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដតំណាងឲ្យស្នាដៃនិងទេពកោសល្យរបស់បុព្វបុរសយើង ដែលបានប្រតិស្ឋានទុកឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយៗបានឃើញច្បាស់គ្រប់ៗគ្នា។ជាការចាំបាច់សូមបងប្អូនហៅថា:”ភ្លេងពិណពាទ្យ” វិញទើបត្រឹមត្រូវគឺមិនមែនភ្លេងសៀមទេ

ស្គរធំក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យរយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកហើយ ដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានឮផ្ទាល់នឹងត្រចៀកពីមជ្ឈដ្ឋានខ្លះថាភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងសៀម ហើយគេនាំគ្នានិយាយយ៉ាងរអិលមាត់ថាភ្លេងសៀមៗតែម្ដងដោយគ្មានពិចារណា ។ តាមពិតភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងរបស់ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដដែលយើងគួតែឈប់ហៅថាភ្លេងសៀមចាប់ពីពេលនេះតទៅ។​ភ្លេងពិណពាទ្យចែកចេញជាពីរប្រភេទគឺតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូច (មានគ្នាចំនួន ៥នាក់)និងតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ(មានគ្នាចំនួន ១១ នាក់)។ តាមការស្រាវជ្រាវនៅតាមសិលាចារឹកជាអក្សរសំស្ក្រឹតមានពាក្យថា វាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី និងពាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី។​ពាក្យនេះមានន័យថាជាវង់តន្ត្រីមួយដែលមានឧបករណ៍៥មុខ។ដូច្នេះគេបានសន្មតថាជាវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចដែលមានគ្នា ចំនួន ៥ នាក់ ជាអ្នកសម្ដែងជាមួយនឹងឧបករណ៍តន្ត្រីរួមមាន ១/ ស្គរធំពីរ, ២/ សំភោរ, ៣/ ស្រឡៃ, ៤/ រនាតឯក, ៥/ គង់វង់ធំ (មានផ្លែ ១៦ ឬ ១៧)។លេងភ្លេងពិណពាទ្យបន់ស្រន់ វង់ភ្លេងនេះត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាសំខាន់សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិ, ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា, កំដរក្នុងវង់របាំបុរាណ, ល្ខោនបុរាណ, ពិធីបួងសួងសំពះគ្រូធំ-តូច ឬកំដរក្នុងពិធីបុណ្យសព តាំងពីសម័យនោះមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ ដោយគេបានសន្និដ្ឋានថា មានដើមកំណើតបន្ទាប់ពីវង់តន្ត្រីស្គរយោល ឬខ្លងឆ្នាក់ដែលបានកើតឡើងនៅសតវត្សរ៍ទី ២ និងសតវត្សរ៍ទី៣ នៃគ្រិស្តសករាជ ។ ចំណេរក្រោយមកពោលគឺ បន្ទាប់ពីសតវត្សរ៍ទី ៣ អ្នកឯកទេសខាងជាតិពន្ធុតន្ត្រីវិទ្យាគេមានទេពកោសល្យធ្វើការស្រាវជ្រាវនូវប្រព័ន្ធនៃសំនៀង និងប្រព័ន្ធនៃឧបករណ៍តន្ត្រីដែលមានពាក់ព័ន្ធធ្វើឲ្យថាមពលនៃ សំនៀងតន្ត្រីមានសុក្រិតភាពពេញលេញ។រនាតធុង (រូបមុខ) គង (រូបក្រោយ) គេរកឃើញនិងកែច្នៃបង្កើតបាននូវឧបករណ៍ គោះដំមួយចំនួនទៀត ដូចជាឧបករណ៍រនាតធុង,រនាតដែក,រនាតថោងធុងគងវង់តូច(មានផ្លែ ១៦ ដូចគងវង់ធំដែរ)និងស្រឡៃតូចឬស្រឡៃណក ។ ឧបករណ៍ដែលរកឃើញក្រោយទាំងប៉ុន្មាននេះ គេបានបញ្ចូលទៅក្នុងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចបន្ថែមទៀត ធ្វើឲ្យសំនៀងដើមកាន់តែមានសុក្រិតភាពស្វាហាប់ ពីរោះរណ្ដំលើសពីសំនៀងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យពីមុន ដោយឲ្យឈ្មោះថា : ” វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ ” មានគ្នាចំនួន ១១ នាក់ ជាអ្នកសម្ដែង និងឧបករណ៍១/ ស្គរធំពីរ, ២/ សំភោរ, ៣/ រនាតឯក, ៤/ រនាតធុង, ៥/ រនាតដែក, ៦/ រនាតថោងធុង, ៧/ គងវង់ធំ, ៨/ គងវង់តូច, ៩/ ស្រឡៃធំ, ១០/ ស្រឡៃតូច និង ១១/ សវឹង ។ ជំនាន់ក្រោយកំពង់ហាត់ភ្លេងពិណពាទ្យ វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំនេះនៅពេលប្រគំម្ដងៗឮសូរសំនៀងខ្លាំងស្រួយពីរោះរណ្ដំប្រកបដោយឯកទេស និងទេពកោសល្យខ្ពស់នៃអ្នកនិពន្ធជំនាន់ដើម។ក្នុងបទភ្លេងនីមួយៗមានលក្ខណៈស្វាហាប់គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពីចង្វាក់និងសាច់បទ ។ តួនាទីរបស់វង់តន្ត្រីនេះពីជំនាន់ដើមមានភារកិច្ច : ១/សម្រាប់ប្រគំអបអរសាទរទទួលក្បួនទ័ព ដែលត្រឡប់ចូលព្រះនគរវិញក្រោយពីបានច្បាំងរួចហើយទទួលបានជ័យជំនះ។ ២/សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិទ្វារទសមាស, ព្រះរាជពិធីបួងសួង, ព្រះរាជពិធីតាំងតុ, ព្រះរាជពិធីអុំទូក, អកអំបុក, សំពះព្រះខែ, ព្រះរាជពិធីចុះផែ និងព្រះរាជពិធីច្រត់ព្រះនង្គ័ល ៘ ៣/ខាងផ្នែកប្រណៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាគឺ:ប្រគំកំដរពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ,បុណ្យកឋិន,បុណ្យផ្កា,បុណ្យបញ្ចុះសីមា,ស្រង់ព្រះនិងកំដរបុណ្យខ្មោច ៘ ៤/សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយរបាំបុរាណដូចជា:របាំជូនពរ,របាំទេពមនោរម្យ,របាំអប្សរា, របាំមនីមេខលា, របាំសុវណ្ណមច្ឆា ៘ ៥/សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយល្ខោនបុរាណដូចជា : ល្ខោនខោល, ល្ខោនស្រមោលស្បែកធំ, ស្បែកតូច, អាយ៉ង, ល្ខោនពាក់មុខ និងល្ខោនបុរាណរឿងរាមកេរ្តិ៍ជាដើម ៘ ជួនកាលវង់ភ្លេងនេះអាចចូលរួមប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យឡើងអ្នកតា, បួងសួង, បន់ស្រន់សូមឲ្យប្រទេសយើងបានសុខសន្តិភាព មានទឹកភ្លៀងបង្អុរចុះបរិបូណ៌ឲ្យប្រជាកសិករប្រកបរបរកសិកម្មផ្សេងៗ បានផល្លានុផលពេញលេញ ជីវភាពធូរធារសម្បូរសប្បាយ កុំឲ្យមានរោគាពាធិជំងឺតង្កាត់អ្វីឡើយ ។ មុខងារចាំបាច់បំផុតរបស់វង់តន្ត្រីនេះ គឺផ្សារភ្ជាប់នឹងពិធីសំពះព្រះគ្រូតូច និងគ្រូធំ ។ បន្ថែមលើការបង្ហាញខាងលើនេះ នៅមានភស្តុតាងរូបចម្លាក់សិលាចារឹកតាមផែនប្រាសាទបុរាណរបស់ខ្មែរ យើង ជាសក្ខីភាពបញ្ជាក់យ៉ាងជាក់ស្ដែងដែលនោះជាសម្បត្តិវប្បធម៌ជាតិ ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដតំណាងឲ្យស្នាដៃ និងទេពកោសល្យរបស់បុព្វបុរសយើង ដែលបានប្រតិស្ឋានទុកឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយៗបានឃើញច្បាស់គ្រប់ៗគ្នា ។ ជាការចាំបាច់សូមបងប្អូនហៅថា: ” ភ្លេងពិណពាទ្យ ” វិញទើបត្រឹមត្រូវ គឺមិនមែនភ្លេងសៀមទេ ភ្លេងពិណពាទ្យមិនមែនជាភ្លេងសៀមទេ ស្គរធំក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ រយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកហើយ ដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានឮផ្ទាល់នឹងត្រចៀកពីមជ្ឈដ្ឋានខ្លះថា ភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងសៀម ហើយគេនាំគ្នានិយាយយ៉ាងរអិលមាត់ថា ភ្លេងសៀមៗតែម្ដងដោយគ្មានពិចារណា ។ តាមពិតភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងរបស់ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដដែលយើងគួតែឈប់ហៅថា ភ្លេងសៀមចាប់ពីពេលនេះតទៅ ។ ភ្លេងពិណពាទ្យចែកចេញជាពីរប្រភេទ គឺតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូច (មានគ្នាចំនួន ៥ នាក់) និងតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ (មានគ្នាចំនួន ១១ នាក់) ។ តាមការស្រាវជ្រាវនៅតាមសិលាចារឹកជាអក្សរសំស្ក្រឹតមានពាក្យថា វាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី និងពាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី ។ ពាក្យនេះមានន័យថា ជាវង់តន្ត្រីមួយដែលមានឧបករណ៍ ៥ មុខ ។ ដូច្នេះគេបានសន្មតថាជាវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចដែលមានគ្នា ចំនួន ៥ នាក់ ជាអ្នកសម្ដែងជាមួយនឹងឧបករណ៍តន្ត្រីរួមមាន ១/ ស្គរធំពីរ, ២/ សំភោរ, ៣/ ស្រឡៃ, ៤/ រនាតឯក, ៥/ គង់វង់ធំ (មានផ្លែ ១៦ ឬ ១៧) ។ លេងភ្លេងពិណពាទ្យបន់ស្រន់ វង់ភ្លេងនេះត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាសំខាន់សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុង ពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិ, ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា, កំដរក្នុងវង់របាំបុរាណ, ល្ខោនបុរាណ, ពិធីបួងសួងសំពះគ្រូធំ-តូច ឬកំដរក្នុងពិធីបុណ្យសព តាំងពីសម័យនោះមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ ដោយគេបានសន្និដ្ឋានថា មានដើមកំណើតបន្ទាប់ពីវង់តន្ត្រីស្គរយោល ឬខ្លងឆ្នាក់ដែលបានកើតឡើងនៅសតវត្សរ៍ទី ២ និងសតវត្សរ៍ទី ៣ នៃគ្រិស្តសករាជ ។ ចំណេរក្រោយមកពោលគឺ បន្ទាប់ពីសតវត្សរ៍ទី ៣ អ្នកឯកទេសខាងជាតិពន្ធុតន្ត្រីវិទ្យា គេមានទេពកោសល្យធ្វើការស្រាវជ្រាវនូវប្រព័ន្ធនៃសំនៀង និងប្រព័ន្ធនៃឧបករណ៍តន្ត្រីដែលមានពាក់ព័ន្ធធ្វើឲ្យថាមពលនៃ សំនៀងតន្ត្រីមានសុក្រិតភាពពេញលេញ ។ រនាតធុង (រូបមុខ) គង (រូបក្រោយ) គេរកឃើញនិងកែច្នៃបង្កើតបាននូវឧបករណ៍គោះដំមួយចំនួនទៀតដូចជាឧបករណ៍រនាតធុង,រនាតដែក,រនាតថោងធុងគងវង់តូច(មានផ្លែ ១៦ ដូចគងវង់ធំដែរ)និងស្រឡៃតូចឬ ស្រឡៃណក ។ ឧបករណ៍ដែលរកឃើញក្រោយទាំងប៉ុន្មាននេះ គេបានបញ្ចូលទៅក្នុងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចបន្ថែមទៀត ធ្វើឲ្យសំនៀងដើមកាន់តែមានសុក្រិតភាពស្វាហាប់ ពីរោះរណ្ដំលើសពីសំនៀងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យពីមុន ដោយឲ្យឈ្មោះថា : ” វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ”មានគ្នាចំនួន១១នាក់ជាអ្នកសម្ដែងនិងឧបករណ៍១/ស្គរធំពីរ,២/សំភោរ,៣/ រនាតឯក, ៤/ រនាតធុង,៥/រនាតដែក,៦/រនាតថោងធុង,៧/គងវង់ធំ,៨/គងវង់តូច, ៩/ ស្រឡៃធំ, ១០/ ស្រឡៃតូច និង ១១/ សវឹង។ ជំនាន់ក្រោយកំពង់ហាត់ភ្លេងពិណពាទ្យ វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំនេះនៅពេលប្រគំម្ដងៗឮសូរសំនៀងខ្លាំង ស្រួយពីរោះរណ្ដំប្រកបដោយឯកទេស និងទេពកោសល្យខ្ពស់នៃអ្នកនិពន្ធជំនាន់ដើម ។ ក្នុងបទភ្លេងនីមួយៗមានលក្ខណៈស្វាហាប់គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពីចង្វាក់ និងសាច់បទ ។ តួនាទីរបស់វង់តន្ត្រីនេះពីជំនាន់ដើមមានភារកិច្ច : ១/សម្រាប់ប្រគំអបអរសាទរទទួលក្បួនទ័ព ដែលត្រឡប់ចូលព្រះនគរវិញ ក្រោយពីបានច្បាំង រួចហើយទទួលបានជ័យជំនះ ។ ២/ សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិទ្វារទសមាស, ព្រះរាជពិធីបួងសួង, ព្រះរាជពិធីតាំងតុ, ព្រះរាជពិធីអុំទូក, អកអំបុក,សំពះព្រះខែ,ព្រះរាជពិធីចុះផែ និងព្រះរាជពិធីច្រត់ព្រះនង្គ័ល ៘ ៣/ ខាងផ្នែកប្រណៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាគឺ : ប្រគំកំដរពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ, បុណ្យកឋិន,បុណ្យផ្កា,បុណ្យបញ្ចុះសីមាស្រង់ព្រះ និងកំដរបុណ្យខ្មោច៘ ៤/ សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយរបាំបុរាណដូចជា : របាំជូនពរ, របាំទេពមនោរម្យ, របាំអប្សរា, របាំមនីមេខលា, របាំសុវណ្ណមច្ឆា ៘ ៥/ សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយល្ខោនបុរាណដូចជា : ល្ខោនខោល, ល្ខោនស្រមោលស្បែកធំ,ស្បែកតូច,អាយ៉ង,ល្ខោនពាក់មុខនិងល្ខោនបុរាណរឿងរាមកេរ្តិ៍ជាដើម៘ជួនកាលវង់ភ្លេងនេះអាចចូលរួមប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យឡើងអ្នកតា, បួងសួង, បន់ស្រន់សូមឲ្យប្រទេសយើងបានសុខសន្តិភាព មានទឹកភ្លៀងបង្អុរចុះបរិបូណ៌ឲ្យប្រជាកសិករប្រកបរបរកសិកម្មផ្សេងៗ បានផល្លានុផលពេញលេញ ជីវភាពធូរធារសម្បូរសប្បាយកុំឲ្យមានរោគាពាធិជំងឺតង្កាត់អ្វីឡើយ។ មុខងារចាំបាច់បំផុតរបស់វង់តន្ត្រីនេះ គឺផ្សារភ្ជាប់នឹងពិធីសំពះព្រះគ្រូតូចនិងគ្រូធំ ។ បន្ថែមលើការបង្ហាញខាងលើនេះ នៅមានភស្តុតាងរូបចម្លាក់សិលាចារឹកតាមផែនប្រាសាទបុរាណរបស់ខ្មែរយើងជាសក្ខីភាពបញ្ជាក់យ៉ាងជាក់ស្ដែងដែលនោះជាសម្បត្តិវប្បធម៌ជាតិ ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដតំណាងឲ្យស្នាដៃ និងទេពកោសល្យរបស់បុព្វបុរសយើង ដែលបានប្រតិស្ឋានទុកឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយៗបានឃើញច្បាស់គ្រប់ៗគ្នា ។ ជាការចាំបាច់សូមបងប្អូនហៅថា:”ភ្លេងពិណពាទ្យ”វិញទើបត្រឹមត្រូវ គឺមិនមែនភ្លេងសៀមទេ vភ្លេងពិណពាទ្យមិនមែនជាភ្លេងសៀមទេ ស្គរធំក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ រយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកហើយដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានឮផ្ទាល់នឹងត្រចៀកពីមជ្ឈដ្ឋានខ្លះថាភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងសៀមហើយគេនាំគ្នានិយាយយ៉ាងរអិលមាត់ថា ភ្លេងសៀមៗតែម្ដងដោយគ្មានពិចារណា។ តាមពិតភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងរបស់ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដដែលយើងគួតែឈប់ហៅថាភ្លេងសៀមចាប់ពីពេលនេះតទៅ ។ ភ្លេងពិណពាទ្យចែកចេញជាពីរប្រភេទ គឺតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូច (មានគ្នាចំនួន ៥ នាក់)និងតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ(មានគ្នាចំនួន១១នាក់)។ តាមការស្រាវជ្រាវនៅតាមសិលាចារឹកជាអក្សរសំស្ក្រឹតមានពាក្យថា វាទ្យភណ្ឌតន្ត្រីនិងពាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី។ពាក្យនេះមានន័យថាជាវង់តន្ត្រីមួយដែលមានឧបករណ៍៥មុខ ។ ដូច្នេះគេបានសន្មតថាជាវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចដែលមានគ្នា ចំនួន ៥ នាក់ ជាអ្នកសម្ដែងជាមួយនឹងឧបករណ៍តន្ត្រីរួមមាន១/ស្គរធំពីរ,២/សំភោរ,៣/ស្រឡៃ,៤/រនាតឯក, ៥/ គង់វង់ធំ (មានផ្លែ ១៦ ឬ ១៧)។ លេងភ្លេងពិណពាទ្យបន់ស្រន់ វង់ភ្លេងនេះត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាសំខាន់សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិ,ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា,កំដរក្នុងវង់របាំបុរាណ,ល្ខោនបុរាណ,ពិធីបួងសួងសំពះគ្រូធំ-តូច ឬកំដរក្នុងពិធីបុណ្យសព តាំងពីសម័យនោះមកទល់សព្វថ្ងៃនេះដោយគេបានសន្និដ្ឋានថាមានដើមកំណើតបន្ទាប់ពីវង់តន្ត្រីស្គរយោលឬខ្លងឆ្នាក់ដែលបានកើតឡើងនៅសតវត្សរ៍ទី ២ និងសតវត្សរ៍ទី៣នៃគ្រិស្តសករាជ ។ ចំណេរក្រោយមកពោលគឺ បន្ទាប់ពីសតវត្សរ៍ទី៣អ្នកឯកទេសខាងជាតិពន្ធុតន្ត្រីវិទ្យាគេមានទេពកោសល្យធ្វើការស្រាវជ្រាវនូវប្រព័ន្ធនៃសំនៀង និងប្រព័ន្ធនៃឧបករណ៍តន្ត្រីដែលមានពាក់ព័ន្ធធ្វើឲ្យថាមពលនៃសំនៀងតន្ត្រីមានសុក្រិតភាពពេញលេញ ។ រនាតធុង(រូបមុខ)គង(រូបក្រោយ) គេរកឃើញនិងកែច្នៃបង្កើតបាននូវឧបករណ៍គោះដំមួយចំនួនទៀតដូចជាឧបករណ៍រនាតធុង,រនាតដែក,រនាតថោងធុងគងវង់តូច(មានផ្លែ១៦ដូចគងវង់ធំដែរ)និងស្រឡៃតូច ឬ ស្រឡៃណក។ឧបករណ៍ដែលរកឃើញក្រោយទាំងប៉ុន្មាននេះ គេបានបញ្ចូលទៅក្នុងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចបន្ថែមទៀត ធ្វើឲ្យសំនៀងដើមកាន់តែមានសុក្រិតភាពស្វាហាប់ ពីរោះរណ្ដំលើសពីសំនៀងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យពីមុន ដោយឲ្យឈ្មោះថា : ” វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ ” មានគ្នាចំនួន ១១ នាក់ ជាអ្នកសម្ដែងនិងឧបករណ៍១/ស្គរធំពីរ,២/សំភោរ, ៣/ រនាតឯក,៤/រនាតធុង,៥/រនាតដែក,៦/រនាតថោងធុង,៧/គងវង់ធំ,៨/គងវង់តូច,៩/ស្រឡៃធំ,១០/ស្រឡៃតូចនិង១១/សវឹង ។ ជំនាន់ក្រោយកំពង់ហាត់ភ្លេងពិណពាទ្យ វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំនេះនៅពេលប្រគំម្ដងៗឮសូរសំនៀងខ្លាំងស្រួយពីរោះរណ្ដំប្រកបដោយឯកទេសនិងទេពកោសល្យខ្ពស់នៃអ្នកនិពន្ធជំនាន់ដើម ។ ក្នុងបទភ្លេងនីមួយៗមានលក្ខណៈស្វាហាប់គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពីចង្វាក់និងសាច់បទ។តួនាទីរបស់វង់តន្ត្រីនេះពីជំនាន់ដើមមានភារកិច្ច : ១/ សម្រាប់ប្រគំអបអរសាទរទទួលក្បួនទ័ព ដែលត្រឡប់ចូលព្រះនគរវិញ ក្រោយពីបានច្បាំង រួចហើយទទួលបានជ័យជំនះ ។ ២/ សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិទ្វារទសមាស, ព្រះរាជពិធីបួងសួង,ព្រះរាជពិធីតាំងតុ,ព្រះរាជពិធីអុំទូក,អកអំបុក,សំពះព្រះខែ,ព្រះរាជពិធីចុះផែ និងព្រះរាជពិធីច្រត់ព្រះនង្គ័ល ៘ ៣/ ខាងផ្នែកប្រណៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាគឺ:ប្រគំកំដរពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ,បុណ្យកឋិន,បុណ្យផ្កា,បុណ្យបញ្ចុះសីមា,ស្រង់ព្រះនិងកំដរបុណ្យខ្មោច៘ ៤/ សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយរបាំបុរាណដូចជា:របាំជូនពរ,របាំទេពមនោរម្យ,របាំអប្សរា,របាំមនីមេខលា,របាំសុវណ្ណមច្ឆា៘ ៥/ សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយល្ខោនបុរាណដូចជា:ល្ខោនខោល,ល្ខោនស្រមោលស្បែកធំ,ស្បែកតូច,អាយ៉ង,ល្ខោនពាក់មុខនិងល្ខោនបុរាណរឿងរាមកេរ្តិ៍ជាដើម៘ ជួនកាលវង់ភ្លេងនេះអាចចូលរួមប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យឡើងអ្នកតា,បួងសួង,បន់ស្រន់សូមឲ្យប្រទេសយើងបានសុខសន្តិភាព មានទឹកភ្លៀងបង្អុរចុះបរិបូណ៌ឲ្យប្រជាកសិករប្រកបរបរកសិកម្មផ្សេងៗបានផល្លានុផលពេញលេញជីវភាពធូរធារសម្បូរសប្បាយកុំឲ្យមានរោគាពាធិជំងឺតង្កាត់អ្វីឡើយ។មុខងារចាំបាច់បំផុតរបស់វង់តន្ត្រីនេះ គឺផ្សារភ្ជាប់នឹងពិធីសំពះព្រះគ្រូតូចនិងគ្រូធំ។ បន្ថែមលើការបង្ហាញខាងលើនេះនៅមានភស្តុតាងរូបចម្លាក់សិលាចារឹកតាមផែនប្រាសាទបុរាណរបស់ខ្មែរ យើង ជាសក្ខីភាពបញ្ជាក់យ៉ាងជាក់ស្ដែងដែលនោះជាសម្បត្តិវប្បធម៌ជាតិខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដតំណាងឲ្យស្នាដៃនិងទេពកោសល្យរបស់បុព្វបុរសយើង ដែលបានប្រតិស្ឋានទុកឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយៗបានឃើញច្បាស់គ្រប់ៗគ្នា។ជាការចាំបាច់សូមបងប្អូនហៅថា:”ភ្លេងពិណពាទ្យ”វិញទើបត្រឹមត្រូវគឺមិនមែនភ្លេងសៀមទេ ភ្លេងពិណពាទ្យមិនមែនជាភ្លេងសៀមទេ ស្គរធំក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ រយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកហើយដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានឮផ្ទាល់នឹងត្រចៀកពីមជ្ឈដ្ឋានខ្លះថាភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងសៀម ហើយគេនាំគ្នានិយាយយ៉ាងរអិលមាត់ថាភ្លេងសៀមៗតែម្ដងដោយគ្មានពិចារណា។ តាមពិតភ្លេងពិណពាទ្យជាភ្លេងរបស់ខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដដែលយើងគួតែឈប់ហៅថាភ្លេងសៀមចាប់ពីពេលនេះតទៅ។ ភ្លេងពិណពាទ្យចែកចេញជាពីរប្រភេទគឺតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូច(មានគ្នាចំនួន៥នាក់និងតន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ(មានគ្នាចំនួន១១នាក់) ។ តាមការស្រាវជ្រាវនៅតាមសិលាចារឹកជាអក្សរសំស្ក្រឹតមានពាក្យថាវាទ្យភណ្ឌតន្ត្រីនិងពាទ្យភណ្ឌតន្ត្រី។ពាក្យនេះមានន័យថាជាវង់តន្ត្រីមួយដែលមានឧបករណ៍៥មុខ។ដូច្នេះគេបានសន្មតថាជាវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចដែលមានគ្នាចំនួន៥នាក់ជាអ្នកសម្ដែងជាមួយនឹងឧបករណ៍តន្ត្រីរួមមាន១/ស្គរធំពីរ,២/សំភោរ,៣/ស្រឡៃ,៤/រនាតឯក,៥/គង់វង់ធំ(មានផ្លែ១៦ឬ១៧) ។ លេងភ្លេងពិណពាទ្យបន់ស្រន់ វង់ភ្លេងនេះត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាសំខាន់សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិ,ប្រពៃណីព្រះពុទ្ធសាសនា, គេមានទេពកោសល្យធ្វើការស្រាវជ្រាវនូវប្រព័ន្ធនៃសំនៀងនិងប្រព័ន្ធនៃឧបករណ៍តន្ត្រីដែលមានពាក់ព័ន្ធធ្វើឲ្យថាមពលនៃសំនៀងតន្ត្រីមានសុក្រិតភាពពេញលេញ។ រនាតធុង(រូបមុខ)គង(រូបក្រោយ) គេរកឃើញនិងកែច្នៃបង្កើតបាននូវឧបករណ៍គោះដំមួយចំនួនទៀតដូចជាឧបករណ៍រនាតធុង,រនាតដែក,រនាតថោងធុងគងវង់តូច (មានផ្លែ១៦ដូចគងវង់ធំដែរ)និងស្រឡៃតូចឬស្រឡៃណក។ឧបករណ៍ដែលរកឃើញក្រោយទាំងប៉ុន្មាននេះគេបានបញ្ចូលទៅក្នុងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់តូចបន្ថែមទៀត ធ្វើឲ្យសំនៀងដើមកាន់តែមានសុក្រិតភាពស្វាហាប់ ពីរោះរណ្ដំលើសពីសំនៀងវង់តន្ត្រីពិណពាទ្យពីមុនដោយឲ្យឈ្មោះថា:”វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំ”មានគ្នាចំនួន១១នាក់ជាអ្នកសម្ដែងនិងឧបករណ៍១/ស្គរធំពីរ,២/សំភោរ,៣/រនាតឯក,៤/រនាតធុង,៥/រនាតដែក,៦/រនាតថោងធុង,៧/គងវង់ធំ,៨/គងវង់តូច,៩/ស្រឡៃធំ,១០/ស្រឡៃតូចនិង១១/សវឹង ។ ជំនាន់ក្រោយកំពង់ហាត់ភ្លេងពិណពាទ្យ វង់តន្ត្រីពិណពាទ្យវង់ធំនេះនៅពេលប្រគំម្ដងៗឮសូរសំនៀងខ្លាំងស្រួយពីរោះរណ្ដំប្រកបដោយឯកទេសនិងទេពកោសល្យខ្ពស់នៃអ្នកនិពន្ធជំនាន់ដើម។ក្នុងបទភ្លេងនីមួយៗមានលក្ខណៈស្វាហាប់គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ពីចង្វាក់និងសាច់បទ។តួនាទីរបស់វង់តន្ត្រីនេះពីជំនាន់ដើមមានភារកិច្ច : ១/សម្រាប់ប្រគំអបអរសាទរទទួលក្បួនទ័ពដែលត្រឡប់ចូលព្រះនគរវិញក្រោយពីបានច្បាំងរួចហើយទទួលបានជ័យជំនះ ។ ២/សម្រាប់ប្រគំកំដរក្នុងពិធីបុណ្យប្រពៃណីជាតិទ្វារទសមាស,ព្រះរាជពិធីបួងសួង,ព្រះរាជពិធីតាំងតុ,ព្រះរាជពិធីអុំទូក,អកអំបុក, សំពះព្រះខែ,ព្រះរាជពិធីចុះផែនិងព្រះរាជពិធីច្រត់ព្រះនង្គ័ល៘ ៣/ខាងផ្នែកប្រណៃណីព្រះពុទ្ធសាសនាគឺ:ប្រគំកំដរពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ,បុណ្យកឋិន,បុណ្យផ្កា,បុណ្យបញ្ចុះសីមា,ស្រង់ព្រះនិងកំដរបុណ្យខ្មោច៘ ៤/សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយរបាំបុរាណដូចជា:របាំជូនពរ,របាំទេពមនោរម្យ,របាំអប្សរា,របាំមនីមេខលា,របាំសុវណ្ណមច្ឆា៘ ៥/សម្រាប់ប្រគំកំដរជាមួយល្ខោនបុរាណដូចជា:ល្ខោនខោល,ល្ខោនស្រមោលស្បែកធំ,ស្បែកតូច,អាយ៉ង,ល្ខោនពាក់មុខនិងល្ខោនបុរាណរឿងរាមកេរ្តិ៍ជាដើម៘ ជួនកាលវង់ភ្លេងនេះអាចចូលរួមប្រគំក្នុងពិធីបុណ្យឡើងអ្នកតា,បួងសួង,បន់ស្រន់សូមឲ្យប្រទេសយើងបានសុខសន្តិភាព មានទឹកភ្លៀងបង្អុរចុះបរិបូណ៌ឲ្យប្រជាកសិករប្រកបរបរកសិកម្មផ្សេងៗបានផល្លានុផលពេញលេញជីវភាពធូរធារសម្បូរសប្បាយកុំឲ្យមានរោគាពាធិជំងឺតង្កាត់អ្វីឡើយ។មុខងារចាំបាច់បំផុតរបស់វង់តន្ត្រីនេះគឺផ្សារភ្ជាប់នឹងពិធីសំពះព្រះគ្រូតូចនិងគ្រូធំ។ បន្ថែមលើការបង្ហាញខាងលើនេះនៅមានភស្តុតាងរូបចម្លាក់សិលាចារឹកតាមផែនប្រាសាទបុរាណរបស់ខ្មែរយើង ជាសក្ខីភាពបញ្ជាក់យ៉ាងជាក់ស្ដែងដែលនោះជាសម្បត្តិវប្បធម៌ជាតិខ្មែរយ៉ាងពិតប្រាកដតំណាងឲ្យស្នាដៃនិងទេពកោសល្យរបស់បុព្វបុរសយើង ដែលបានប្រតិស្ឋានទុកឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយៗបានឃើញច្បាស់គ្រប់ៗគ្នា។ជាការចាំបាច់សូមបងប្អូនហៅថា:”ភ្លេងពិណពាទ្យ” វិញទើបត្រឹមត្រូវគឺមិនមែនភ្លេងសៀមទេ

សុជីវធម៏នៃការបរិភោគ

សុជីវធម៏នៃការបរិភោគ

១.ដៃដែលកាន់ស្លាបព្រាគេត្រូវកាន់ផ្ងារបាតដៃទំនងដូចកាន់ដងប៉ាកាគេមិនផ្កាប់ឬក្តាប់ដៃទេ។២.កិរិយានឹងដួសចាប់ម្ហូបមកដាក់ក្នុងមាត់ គេពុំដួសឲ្យទាល់តែពេញស្លាបព្រាទាល់តែហូរហៀរស្រក់សស្រាក់ប្រឡាក់កម្រាលតុនោះឡើយ។ ៣.នឹងដាក់ម្ហូបចំណីក្នុងមាត់គេពុំហាមាត់ឲ្យធំពេកទេគេពុំលៀនអណ្តាតទទួលអាហារទេ គេពុំងើបក្បាលហើយបានហាមាត់ទទួលអាហារទេ គឺកុំឱនពេក កុំងើបពេក ធ្មេញសោតទៀតក៏មិនត្រូវឲ្យប៉ះនឹងស្លាបព្រាទាល់តែឮសូរឡើយ។ ៤.អាហារគឺបាយនិងម្ហូបដែលរាប់ថាមួយមាត់នោះពុំមែនញាត់ឲ្យទាល់តែពេញមាត់ប៉ោងថ្ពាល់ទាំងសងខាងនោះឡើយ។ ៥.ពុំទាន់ទំពារលេបអស់មួយមាត់គេពុំត្រូវដាក់ថែមទៅទៀតទេ។ ៦.ដៃទាំងពីរដែលលើកដាក់ចុះឡើងគេបង្រួមកែងដៃឲ្យនៅតាមទំហំខ្លួនពុំឲ្យច្រងេងច្រងាងកួយដៃទើសនឹងដៃអ្នកអង្គុយជិតខាងទេ។ ៧.អាហារដល់មាត់ហើយគេមិនស្រូបអាហារឲ្យឮគ្រូកៗទេ គេមិនទំពាឲ្យឮភ្ចប់ៗទេ។ ៨.បាយដែលចូកនឹងស្លាបព្រាគេចូកឲ្យល្មមឲ្យមូលត្រកូលក្នុងស្លាបព្រាកុំឲ្យលើកឡើងដាក់ក្នុងមាត់ហើយជ្រុះពីមាត់មកក្នុងចានវិញទេ។ ៩.គេមិនយកម្ហូបណាមួយមុខដែលត្រូវមាត់ខ្លួន មកប្រឡាក់បាយដូចញាំឬស្រូបបាយដោយទឹកសម្លណាមួយមុខឡើយ។ ១០.គេមិនចាប់រំលែកម្ហូបណាមួយមុខឲ្យបានច្រើនមកដាក់ក្នុងចានបាយខ្លួនទេ។ ១១.គេមិនបរិភោគតែម្ហូបណាមួយមុខដែលខ្លួនត្រូវមាត់ឬដែលឆ្ងាញ់ជាងគេនោះទេ។ ១២.គេមិនបរិភោគរឡិបរឡប់ញាប់ដៃគ្មានបង្អង់ ឲ្យតែបានឆ្អែតមុនគេនោះទេ។ ១៣.គេតែងតែមើលនាយមើលអាយកុំយឺតពេកកុំញាប់ពេកបើនឹងឈប់ក៏ត្រូវឈប់បន្តៗគ្នាឬស្មើគ្នាក្នុងវង់ជាមួយគ្នា។ ១៤.គេមិនដែលទារថែមតែម្ហូបណាដែលឆ្ងាញ់នោះទេ។គេត្រូវរអែងអធ្យាស្រ័យដល់អ្នកម្ចាស់ផ្ទះ ក្រែងខ្វះខាតផង។ ១៥.គេពុំដែលទាររករបស់ដែលខុសទំនងនោះឡើយឬរបស់ដែលគេពុំដាក់ឲ្យ។បើប្រសិនជាសាបប្រៃយ៉ាងណាគេស៊ូទ្រាំនៅស្ងៀម។ ១៦.គេមិនដែលចោលឆ្អឹងត្រី ឬឆ្អឹងអ្វីលើតុបាយសោះទេគេចោលតែក្នុងកន្ថោរឬទុកក្នុងចានបាយរបស់ខ្លួននៅមាត់ចានឬនៅជ្រុងចាន។ ១៧.គេមិនឲ្យទង្គិចសមស្លាបព្រានឹងចានបាយឬចានសម្លឲ្យឮខ្លាំងទេ។ ១៨.គេមិនដែលទុកម្ហូបដែលមានឱជារសឆ្ងាញ់នោះនៅតែនាមុខខ្លួនទេត្រូវផ្លាស់ប្តូរកន្លែងម្ហូបខ្លះ ដើម្បីជាការគួរសមដល់លោកអ្នកដែលលូកមិនដល់ ឬដែលពិបាកនឹងឈោងឲ្យដល់។ ១៩.កាលណាគេលែងបរិភោគចំអាបគេមិនដែលបរិភោគបង្អែមមុនគេឯងតែម្នាក់ឯងទេគេរមែងបង្អង់ចាំឲ្យហើយគ្រប់គ្នា ទើបគេបរិភោគឲ្យស្មើគ្នា។ ២០. កាលបើបរិភោគហើយមានសាច់ឬអ្វីមួយចូលសៀតស៊កនៅចន្លោះធ្មេញគេនឹងចាក់យកចេញលុះត្រាតែឈឺទ្រាំពុំបាន។ បើទ្រាំបានគួរតែកុំអាលចាក់ បើមានភ្ញៀវតុជាមួយគេមិនទាន់លែង កុំឲ្យមានការខ្ពើមរអើមដល់គេ ដែលកំពុងបរិភោគ។កិរិយាចាក់ធ្មេញនេះ ត្រូវគេយកដៃម្ខាងខ្ទប់មាត់ ឬបាំងមាត់ កុំឲ្យអ្នកដទៃឃើញធ្មេញក្នុងមាត់ និងមាត់ដែលហាឡើងនោះមិនជាទីទស្សនាការដល់ភ្នែកអ្នកទាំងពួង។ ២១.កាលបើលែងបរិភោកហើយ ត្រូវប្រមូលសម និងស្លាបព្រាដាក់ផ្ងារទន្ទឹមគ្នានៅកណ្តាលចានបាយ។ យ៉ាងនេះអ្នកបម្រើនឹងដឹងថាយើងឈប់ហើយ។ ២២.ឈប់បរិភោគហើយគេមិនដែលលាងដៃក្នុងចានឡើយ គេមិនដែលលាងមាត់ឬខ្ពុរមាត់នៅកន្លែងនោះឡើយ។ គេមិនដែលខ្វល់នឹងចាក់ទឹកលាងគ្រលែងចានបាយឡើយ។ ២៣.កាលបើបរិភោគលែងមុនគេកុំអាលប្រញាប់ជក់បារីបង្ហុយផ្សែងដាក់គេដែលកំពុងបរិភោគមិនទាន់រួចនោះ។ ២៤.ពេលកំពុងបរិភោគមិនត្រូវខាកស្តោះឡើយ។បើកណ្តាស់ឬក្អកទប់មិនបានក៏ត្រូវងាកមុខចេញពីតុ ឬយកកូនកន្សែងខ្ទប់មាត់កុំព្រួសបាយ ឬទឹកមាត់ចូលស្ពកបាយឡើយ។

១.ដៃដែលកាន់ស្លាបព្រាគេត្រូវកាន់ផ្ងារបាតដៃទំនងដូចកាន់ដងប៉ាកាគេមិនផ្កាប់ឬក្តាប់ដៃទេ។២.កិរិយានឹងដួសចាប់ម្ហូបមកដាក់ក្នុងមាត់ គេពុំដួសឲ្យទាល់តែពេញស្លាបព្រាទាល់តែហូរហៀរស្រក់សស្រាក់ប្រឡាក់កម្រាលតុនោះឡើយ។ ៣.នឹងដាក់ម្ហូបចំណីក្នុងមាត់គេពុំហាមាត់ឲ្យធំពេកទេគេពុំលៀនអណ្តាតទទួលអាហារទេ គេពុំងើបក្បាលហើយបានហាមាត់ទទួលអាហារទេ គឺកុំឱនពេក កុំងើបពេក ធ្មេញសោតទៀតក៏មិនត្រូវឲ្យប៉ះនឹងស្លាបព្រាទាល់តែឮសូរឡើយ។ ៤.អាហារគឺបាយនិងម្ហូបដែលរាប់ថាមួយមាត់នោះពុំមែនញាត់ឲ្យទាល់តែពេញមាត់ប៉ោងថ្ពាល់ទាំងសងខាងនោះឡើយ។ ៥.ពុំទាន់ទំពារលេបអស់មួយមាត់គេពុំត្រូវដាក់ថែមទៅទៀតទេ។ ៦.ដៃទាំងពីរដែលលើកដាក់ចុះឡើងគេបង្រួមកែងដៃឲ្យនៅតាមទំហំខ្លួនពុំឲ្យច្រងេងច្រងាងកួយដៃទើសនឹងដៃអ្នកអង្គុយជិតខាងទេ។ ៧.អាហារដល់មាត់ហើយគេមិនស្រូបអាហារឲ្យឮគ្រូកៗទេ គេមិនទំពាឲ្យឮភ្ចប់ៗទេ។ ៨.បាយដែលចូកនឹងស្លាបព្រាគេចូកឲ្យល្មមឲ្យមូលត្រកូលក្នុងស្លាបព្រាកុំឲ្យលើកឡើងដាក់ក្នុងមាត់ហើយជ្រុះពីមាត់មកក្នុងចានវិញទេ។ ៩.គេមិនយកម្ហូបណាមួយមុខដែលត្រូវមាត់ខ្លួន មកប្រឡាក់បាយដូចញាំឬស្រូបបាយដោយទឹកសម្លណាមួយមុខឡើយ។ ១០.គេមិនចាប់រំលែកម្ហូបណាមួយមុខឲ្យបានច្រើនមកដាក់ក្នុងចានបាយខ្លួនទេ។ ១១.គេមិនបរិភោគតែម្ហូបណាមួយមុខដែលខ្លួនត្រូវមាត់ឬដែលឆ្ងាញ់ជាងគេនោះទេ។ ១២.គេមិនបរិភោគរឡិបរឡប់ញាប់ដៃគ្មានបង្អង់ ឲ្យតែបានឆ្អែតមុនគេនោះទេ។ ១៣.គេតែងតែមើលនាយមើលអាយកុំយឺតពេកកុំញាប់ពេកបើនឹងឈប់ក៏ត្រូវឈប់បន្តៗគ្នាឬស្មើគ្នាក្នុងវង់ជាមួយគ្នា។ ១៤.គេមិនដែលទារថែមតែម្ហូបណាដែលឆ្ងាញ់នោះទេ។គេត្រូវរអែងអធ្យាស្រ័យដល់អ្នកម្ចាស់ផ្ទះ ក្រែងខ្វះខាតផង។ ១៥.គេពុំដែលទាររករបស់ដែលខុសទំនងនោះឡើយឬរបស់ដែលគេពុំដាក់ឲ្យ។បើប្រសិនជាសាបប្រៃយ៉ាងណាគេស៊ូទ្រាំនៅស្ងៀម។ ១៦.គេមិនដែលចោលឆ្អឹងត្រី ឬឆ្អឹងអ្វីលើតុបាយសោះទេគេចោលតែក្នុងកន្ថោរឬទុកក្នុងចានបាយរបស់ខ្លួននៅមាត់ចានឬនៅជ្រុងចាន។ ១៧.គេមិនឲ្យទង្គិចសមស្លាបព្រានឹងចានបាយឬចានសម្លឲ្យឮខ្លាំងទេ។ ១៨.គេមិនដែលទុកម្ហូបដែលមានឱជារសឆ្ងាញ់នោះនៅតែនាមុខខ្លួនទេត្រូវផ្លាស់ប្តូរកន្លែងម្ហូបខ្លះ ដើម្បីជាការគួរសមដល់លោកអ្នកដែលលូកមិនដល់ ឬដែលពិបាកនឹងឈោងឲ្យដល់។ ១៩.កាលណាគេលែងបរិភោគចំអាបគេមិនដែលបរិភោគបង្អែមមុនគេឯងតែម្នាក់ឯងទេគេរមែងបង្អង់ចាំឲ្យហើយគ្រប់គ្នា ទើបគេបរិភោគឲ្យស្មើគ្នា។ ២០. កាលបើបរិភោគហើយមានសាច់ឬអ្វីមួយចូលសៀតស៊កនៅចន្លោះធ្មេញគេនឹងចាក់យកចេញលុះត្រាតែឈឺទ្រាំពុំបាន។ បើទ្រាំបានគួរតែកុំអាលចាក់ បើមានភ្ញៀវតុជាមួយគេមិនទាន់លែង កុំឲ្យមានការខ្ពើមរអើមដល់គេ ដែលកំពុងបរិភោគ។កិរិយាចាក់ធ្មេញនេះ ត្រូវគេយកដៃម្ខាងខ្ទប់មាត់ ឬបាំងមាត់ កុំឲ្យអ្នកដទៃឃើញធ្មេញក្នុងមាត់ និងមាត់ដែលហាឡើងនោះមិនជាទីទស្សនាការដល់ភ្នែកអ្នកទាំងពួង។ ២១.កាលបើលែងបរិភោកហើយ ត្រូវប្រមូលសម និងស្លាបព្រាដាក់ផ្ងារទន្ទឹមគ្នានៅកណ្តាលចានបាយ។ យ៉ាងនេះអ្នកបម្រើនឹងដឹងថាយើងឈប់ហើយ។ ២២.ឈប់បរិភោគហើយគេមិនដែលលាងដៃក្នុងចានឡើយ គេមិនដែលលាងមាត់ឬខ្ពុរមាត់នៅកន្លែងនោះឡើយ។ គេមិនដែលខ្វល់នឹងចាក់ទឹកលាងគ្រលែងចានបាយឡើយ។ ២៣.កាលបើបរិភោគលែងមុនគេកុំអាលប្រញាប់ជក់បារីបង្ហុយផ្សែងដាក់គេដែលកំពុងបរិភោគមិនទាន់រួចនោះ។ ២៤.ពេលកំពុងបរិភោគមិនត្រូវខាកស្តោះឡើយ។បើកណ្តាស់ឬក្អកទប់មិនបានក៏ត្រូវងាកមុខចេញពីតុ ឬយកកូនកន្សែងខ្ទប់មាត់កុំព្រួសបាយ ឬទឹកមាត់ចូលស្ពកបាយឡើយ។

លក្ខណះសម្បត្តិ៥យ៉ាងរបស់មនុស្សមានទេពកោសល្យ

លក្ខណះសម្បត្តិ៥យ៉ាងរបស់មនុស្សមានទេពកោសល្យ

មនុស្ស​មាន​​ទេពកោសល្យជាជំពូកមនុស្សដែលក្រុមហ៊ុនតែងប្រាថ្នាចង់បាន។ជាទូទៅមនុស្សមានទេពកោសល្យ ច្រើនមានលក្ខណៈសម្បត្តិលេចធ្លោ៥យ៉ាង៖ ១.បត់បែនតាមកាលៈទេសៈជាក់ស្តែងទៅតាមលក្ខណៈក្រុមហ៊ុនផលិតផលឬស្ថានភាពសង្គម។ បត់បែនតាមកាលៈទេសៈគឺមានន័យថា​​ចេះសម្របខ្លួននិងមានឆន្ទៈរៀនសូត្រចំណេះថ្មីៗ។ ២.មានគំនិតច្នៃប្រឌិតនិងហ៊ានប្រថុយ៣.ស្មោះត្រង់ហ៊ានធ្វើហ៊ានទទួលមិនលាក់ចំណេះជំនាញ ៤.ស្រឡាញ់ការងារពិតប្រាកដធ្វើការដោយពេញចិត្ត៥.ចេះ​ធ្វើ​​ការជាមួយមិត្តរួមអាជីពនិងចេះទំនាក់ទំនងជាមួយអតិថិជននិងអង្គភាពខាងក្រៅ។

មនុស្ស​មាន​​ទេពកោសល្យជាជំពូកមនុស្សដែលក្រុមហ៊ុនតែងប្រាថ្នាចង់បាន។ជាទូទៅមនុស្សមានទេពកោសល្យ ច្រើនមានលក្ខណៈសម្បត្តិលេចធ្លោ៥យ៉ាង៖ ១.បត់បែនតាមកាលៈទេសៈជាក់ស្តែងទៅតាមលក្ខណៈក្រុមហ៊ុនផលិតផលឬស្ថានភាពសង្គម។ បត់បែនតាមកាលៈទេសៈគឺមានន័យថា​​ចេះសម្របខ្លួននិងមានឆន្ទៈរៀនសូត្រចំណេះថ្មីៗ។ ២.មានគំនិតច្នៃប្រឌិតនិងហ៊ានប្រថុយ៣.ស្មោះត្រង់ហ៊ានធ្វើហ៊ានទទួលមិនលាក់ចំណេះជំនាញ ៤.ស្រឡាញ់ការងារពិតប្រាកដធ្វើការដោយពេញចិត្ត៥.ចេះ​ធ្វើ​​ការជាមួយមិត្តរួមអាជីពនិងចេះទំនាក់ទំនងជាមួយអតិថិជននិងអង្គភាពខាងក្រៅ។